اتاق آبی

عقاب قلۀ جانم، به حبس تن برگردبه دست های خالی این روح بی وطن برگردقدم به دیدۀ اردیبهشت جان بگذاربرای رویش این باغ بی چمن، برگردصدای رجعت یوسف به صبح کنعان باششفای دیده ی پیری، به پیرهن برگرداسیر لحظۀ تکرار بغض نام توأم پر از سکوت شعر محالم، تو با سخن برگردستاره باش، میان غزل بیا و بتابصدای شعر، به آغوش انجمن برگردخلیل باش و به هنگام ذبح اسماعیلچو برق خنجر بُرّانِ بت شکن برگرد «توئی که لحظۀ رفتن شکستنم دیدیبرای دیدن ویرانه های من برگرد»امین کردبچه چنگی۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ ۰۷:۴۰|+| نوشته شده توسط امین کردبچه چنگی در یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱  | اتاق آبی...ادامه مطلب

داشتم تو خیال سرسبزتاز نگاهت ستاره می‌چیدماون قَدَر مست شعر بودم کهجز چشات هیچی نمی‌دیدمقصه‌امون روزگار خوبی داشتتا تو آغوش دل رها بودیمن پر از شعرهای سرخ و سفیدتو عروس ترانه‌ها بودیزندگی سبز بود تا بودیمثل اردیبهشت اومدنتپر عطر خوش هم‌آغوشیروی بال ترانه پر زدنتتا صدات تو ترانه‌هام می‌گشتجای پای چشات محکم بودموج موهات تا غزل می‌گفتشب تاریک شعر، روشن بودتنم از تشنگی که پر می شدخواستنت رو لبام سر می‌رفتوقت بوسیدن خیال لباتکار از دست شعر، در می‌رفتزیر آوار تلخ تشنگیامدو تا دریاچۀ تو چشات داشتمخنده‌هات تا تو شعر می‌گشتنمن براشون نشونه می‌ذاشتمخوابم آشفته و پریشون شدبی هوا، تو هوات جا موندمروحم از روی تخت سر می‌رفتهمۀ شعرهامو سوزوندمتو پریشونیای خواستن توهمۀ زندگیمو دادم رفتبا خیال خوش هم‌آغوشیترو تب شونه‌هات خوابم رفتباز عطر تن تو می‌پیچیدتوی رویای برفی شب دشتدست‌های نجیب و مغرورتتو پریشونی موهام می‌گشتدود سوزوندن خیال چشاتریه‌هامو پر از هوای تو کردخس‌خس سینۀ پریشونمتوی هر واژه داد زد: برگردخلوتم تا به بودنت خو کردکسی از پشت بغض واژه رسیدباد پائیزی دو تا دستاشتو رو از شاخه‌های دل می‌چیدروبرو برزخ پریشونیمپشت‌سر شعرهای تب‌دارمتو پر از اشتیاق رفتن و من...غرق دریای شعر بیمارمتو سراسر جنون آرامشمن لب مرز مستی چشماتگره‌هات که یکی یکی وا شدگم شدم لابه‌لای موج موهاترفتی شعرهام ویرون شدرفتی و زندگی ادامه نداشتکاش دستی سکوت دیوارِبین آغوشمونو بر می‌داشتامین کردبچه چنگی15 اردیبهشت 140102:30|+| نوشته شده توسط امین کردبچه چنگی در پنجشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۱  | اتاق آبی...ادامه مطلب

همیشه لحظهٔ موعود روبروی همیمکنار عینک ته استکانی مادرکنار بغض ورم کردهٔ تب غزلممیان آتش سیگار و بغض خاکسترهمیشه خلوتمان عطر ارغوان داردنسیم شعر که سر می زند به روی لبتنفس بکش که بسوزم میان آتش عشقنفس بکش غزلم، جان فدای بوی لبتبهار چشم شما صد ترانه شیرین استمیان تلخی چای غلیظ بعد از ظهرغزل غزل گُلِ شعر از برایتان پژمردبیا بیا که نمیرد مریض بعد از ظهرمیان صبح و شبِ چشم و مویتان گیرمبخند تا که بریزند واژه ها در شعرچقدر مستی صاف و زنانه‌ ای داردصدای گام‌های اهورایی شما در شعربخند تا غزلی نو برآید از نفستبخند تا که برقصند چشمه‌ ها بانوبه یُمن خلوتمان آسمان چراغانیستبه میهمانی شعرم بیا، بیا بانوبرای مصرع آخر کمی شکر برداراز آن بلور ورم کرده، از میان لبتفدای چشم شما هر غزل که روییدستغزل فدای دوچشمت، جهان فدای لبتامین کردبچه چنگیپنجشنبه ۸ شهریور ۹۷۰۳:۰۶|+| نوشته شده توسط امین کردبچه چنگی در پنجشنبه ۸ شهریور ۱۳۹۷  | اتاق آبی...ادامه مطلب

سر می رود جان از تن پیراهنی که...دستان سردت، در غروب رفتنی که...دورم سر می گشت خانه، آه انگارنزدیک می شد اضطراب مُردنی که...تا هر قدم، نزدیکِ در می رفت پایتروح غزل پر در می آورد از تنی که...یخ می زدم، بی‌سرپناه، از بهت دوری در زیر آوار سقوط بهمنی که...بغضی میان واژه‌هایم راه می رفتمن هم قدم، با گریه های الکنی که...تا گیسویت در باد می آویخت، جان هممی سوخت در بُغض لَهیب خرمنی که...تا واژه، جان را روی لب، انکار می کرددر دشت می پیچید بانگ شیونی که...:مردی میان واژه ها پاشید از همدر انتظار بی سرانجام زنی که...امین کردبچه چنگییکشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۸۰۴:۱۳|+| نوشته شده توسط امین کردبچه چنگی در یکشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۸  | اتاق آبی...ادامه مطلب

شب نزول